Het is zoals is (en zoals het wezen moet)

't Is Goê

't Is goê..., 't is goê!...
Vraag niet, o kind, waarom en hoe
Die weemoed over uw vreugde vlot.
Men moet in ieder groot genot
Een plekske schaduw lezen;
Daar moet aan iedre bloem een traan,
Aan iedere zon een ondergaan,
Aan iederen dag een avond wezen.
't Is goê!... 't is goê.

Dat, na 't verzengend zon-gegloê,
De witte vreê van 't maangelaat
Over de moede wezens gaat
Van die geen zon verdragen...
En dat van deernis, nu en dan,
De looden lucht nog schreien kan
Voor hen, die nimmer klagen.
't Is goê..., 't is goê,

Dat, achter 't alledaagsch gedoe
Van grooten strijd om klein bestaan,
De menschen naar hun sponde gaan.
- Die goede, oud-bekende -
Dààr, tusschen waak en sluimer in,
Vindt menige goedheid heur begin
En menige smart heur ende...'

Uit: Op zachte vooizekens
Alice  Nahon

Dat zeg ik; hoop is het wreedste wat er is......

Hoop

'k En wil op geen hope meer bouwen,
Die valsch'lijk de droefenis stilt.
Hoe zou ze verzachten mijn grieven?
Men schept ze naar eigen believen,
Zoo vaak men ze wilt.

Ik hate die zoete bedwelming...,
Die paaister van povere liên...;
'k En zal heur geen aalmoes meer vragen,
'k Wil leeren 't gelaat van de dagen
In de oogen te zien.

En immer nog zaden te zaaien
In grond, die ‘steriel’ wordt gezeid,
En altijd opnieuw te beginmen
Met eigene handen ontginnen:
De realiteit!'

Uit: Op zachte vooizekens
Alice  Nahon

De japanse levensles

Over kreeften.....