De eindjes aan elkaar knopen
(Facebookbericht december 2021
Die eindjes komen vandaag overtuigend bíj elkaar en ik knoop ze eigenhandig áán elkaar!
Letterlijk gezien knoop ik sinds een week de eindjes aan elkaar door omslagdoeken te haken en mezelf daarmee te verwarmen als ik het vertik de kachel aan te steken. Je moet wat over hebben voor je eigen eigenwijsheid en de noodzaak op de (kl)eindjes te letten 😉. Ik verwarmde niet alleen mezelf, maar ook een vriendin die vorige week op bezoek kwam. Ze vond mijn paars-groene doek mooi (restjes wol leveren verrassende kleurencombinaties op) en mocht ‘em meenemen. In ruil daarvoor had ze geen wol (meer) maar wel een gebreide trui om uit te halen. Zo gezegd zo gedaan, ik was er een dag zoet mee en heb ook hier letterlijk de eindjes aan elkaar geknoopt.
In het kader van de eindjes aan elkaar knopen hakte ik een knoop van een geheel andere orde door: de uitschrijving bij de KvK (en daarmee het opheffen van mijn Terra Mirabili) is een feit. Vanochtend schreef ik dat het me aan het hart gaat én dat ik dit besluit van harte neem. Het is wat in het nu past en wat de toekomst brengt, dat weet niemand, ook ik niet. In een variatie op de bekende bijbeltekst GELOOF ik in mijn eigen mogelijkheden (ook binnen de onmogelijkheden), vind ik TROOST in de kunst van het leven en voel ik LIEFDE. Liefde voor het leven dat ik leef en alles wat ik daarin beteken.
Met in mijn oren de prachtige cantate van Bach (BWV 21 Ich hatte viel Bekümmernis) geniet ik deze mijlpaal en stuit op nóg een mooi aan elkaar geknoopt eindje! In een project over dankbaarheid luidt, zo blijkt, vandaag de opdracht: “Neem twee kaarsen. Eentje representeert de persoon die zijn of haar licht met jou deelde. Steek deze kaars aan. De andere kaars ben jij. Steek jouw kaars aan met behulp van het licht van de brandende kaars. Bedank daarbij innerlijk of hardop die persoon voor het schenken van het licht.”
Het was een mooie gelegenheid om eens een opdracht ter harte te nemen en uit te voeren. De kaarsen stonden er namelijk al! En kregen hiermee toevallig (of niet?) betekenis. De persoon die ik voor me zag was, zeker (en niet alleen) in het kader van Terra Mirabili, van betekenis. En zo komen ook deze eindjes tot een overtuigend einde en nieuw begin.
De kaars in de vino verde fles staat voor een bijzonder (ver)lichtend mens en de kaars in de fles ‘I am’ (hoe toevallig wil je ’t hebben) staat voor mijn persoontje. Ik stuurde hardop een welgemeend dankwoord het universum in en sloot hiermee een eindje af.
Toen ik gisteren de knopen uit de gemolesteerde trui ontwarde kwam de gedachte bij me op dat voor het ontwarren van kluwen er een aantal belangrijke, en symbolisch gezien, mooie uitgangspunten zijn:
- Durf een schaar te gebruiken om een draad door te knippen (maar niet overmatig).
- Geef de draden ruimte, niet harder trekken maar de draden ruimte geven, maakt niet uit welke draden je ruimte geeft.
- Het maakt niet uit waar je begint als je maar ergens een enkele draad pakt of maakt.
- Lukt het niet, stop dan. Pak een andere draad of knip af. Harder trekken werkt averechts.
- Heb geduld en werk met aandacht en focus als je er de zin en de lust toe hebt. Zo niet, stop! Niets moet!
Al met al knoop ik gelukkig de eindjes aan elkaar!
https://www.bachvereniging.nl/nl/bwv/bwv-21/
Delen uit de teksten BWV 21: Ich hatte viel Bekümmernis
Was helfen uns die schweren Sorgen,
was hilft uns unser Weh und Ach?
Was hilft es, daß wir alle Morgen
beseufzen unser Ungemach?
Wir machen unser Kreuz und Leid
nur größer durch die Traurigkeit.
Sei nun wieder zufrieden, meine Seele,
Die folgend Zeit verändert viel
und setzet jeglichem sein Ziel.
Erfreue dich, Seele, erfreue dich, Herze,
entweiche nun, Kummer,
verschwinde, du Schmerze!
Verwandle dich, Weinen, in lauteren Wein!
Es wird nun mein Ächzen ein Jauchzen mir sein.
Es brennet und flammet die reineste Kerze
der Liebe, des Trostes in Seele und Brust.
Goed begin
(Facebookbericht 09-09-2022)
Het begin is er en een goed begin is het halve werk. Er was (wel) beginnen aan en ik ben begonnen bij Jeruzalem*. Of dit goed begin met goed behagen naar het einde toe de lasten moet dragen, dat zal nog moeten blijken. In mijn ogen staat het op het begin niet al te sterk, maar volgens het spreekwoord kroont het eind het werk.
Hier laat ik het bij voor wat betreft de 'vergeten' spreekwoorden en ik houd het op; een goed begin is het halve werk! Ook al is mijn nieuwe website een project in ontwikkeling en naar 'normale' maatstaven nog niet 'goed' , het begin is er 😉. Voor mij bestaat er geen 'normaal', geen 'goed' en trouwens ook geen maatstaf. Ik leef nu, en het is zoals het is!
Mijn website is een uitlaatklep voor mij en mijn creatieve uitspattingen. Je vind er schrijfsels, lijstjes en wat ik verder nog bedenk en ontwerp. Facebook is voor mij daarvoor niet (meer) het middel. Ik blijf nog even hangen hier vanwege het beheer van andere FB pagina's dan de mijne, maar ik zal (nog) minder zichtbaar worden.
Veel plezier!
* Uitdrukking ontleend aan Jezus’ lastgeving aan de discipelen (Luc. 24 : 47) om Zijn naam te verkondigen, eerst onder de Joden, daarna onder de heidenen. De gehele tekst luidt: ‘En in Zijnen naam gepredikt worden bekering en vergeving der zonden onder alle volken, beginnende van Jeruzalem’. Deze uitdrukking is spreekwoordelijk geworden in de zin van: aanvangend in eigen naaste kring, huis, omgeving.
Opgejaagd wild
(Facebookbericht december 2019)
De eerste resultaten van het actieplan ‘cortisol’ verlagen zijn niet erg bemoedigend. Twee uren in bed brengen me nog geen slaap, rust of ontspanning. Geen oog deed ik dicht na de verplichte leesles en het verbod op schermen en tv-kijken. Gelukkig zocht ik vanmiddag in Safari op ‘cortisol verlagen’, het eerste wat youtube me op de smart tv bied is ’10 uur ontspannende muziek voor stress verlichting’. Maar dat zal ongetwijfeld gewoon toevallig zijn.
Als het dan toch is, zoals het is, dan gun ik mezelf schrijftijd. Ik pieker niet maar echt heel gelukkig ben ik vandaag ook niet geworden. Eerst de uitnodiging om een loopbaan onderzoek in te vullen (duur: minimaal 2 uur), direct daarop het telefoontje om een afspraak voor volgende week (!) te plannen, vervolgens de teleurstelling dat het voortraject van reintegratie niet meetelt en alle testen opnieuw gedaan moeten worden en toen de deceptie van de vragenlijsten. Want natuurlijk vul ik die netjes in, zo snel mogelijk ook, dan ben ik er maar af. Ik zeg deceptie, maar eigenlijk ben ik gewoon boos.
Ellenlange lijsten, nagenoeg gelijk aan de lijsten die ik in januari al invulde, met vragen die voor mij niet te beantwoorden zijn. Vul ik ze in met in gedachten wat ik nu, op dit moment, feitelijk, kan? Of vul ik ze in zoals ik altijd was als ik fit ben? Of gaat het echt om een mening over werk en werken en vul je in wat je vindt? Ik kan niet liegen dus ik moet invullen dat ik thuis geen werk wil doen na werktijd, dat ik niet betrouwbaar ben, dat ik afspraken geregeld afzeg, dat ik het belangrijk vindt dat ik werk zelf kan bepalen, niet onder een baas te werken etc. Dat ik resultaat van werken niet zo belangrijk vind en meer van die onzin. Daarna volgt een persoonlijkheidstest, waarschijnlijk worden wij, werkeloos vee, gescreend op depressie, adhd, autisme en zelfs schizofrenie. Anders is het onbegrijpelijk dat er vragen in staan als ‘ik heb het gevoel dat ik achtervolgd wordt’, ‘soms hoor ik stemmen die anderen niet horen’, ‘ik heb vaak voorspellende dromen’ en ‘ik heb de laatste tijd het gevoel dat er mensen achter me aan lopen’. Ik vind het een kwalijke zaak. Is degene die deze, computergestuurde testen, straks van mij leest, een psycholoog, een universitair opgeleide? Is het een 25 jarige onervaren HBO’er? Is het een man, een vrouw? Ik heb deze persoon nog nooit ontmoet maar hij of zij weet nu al meer van mij dan mijn oud werkgever ooit zal weten. Ik overdrijf, met mijn oude werkgeefster ben ik zodanig bevriend geraakt dat we zelfs, in een melig telefoongesprek ‘prins Albert’ in onze conversatie toegelaten hebben. Dus die bewering klopt niet. Blijft het een feit dat een wildvreemde nu van mij weet dat ik: me vaak moe voel, dat ik ’s nachts slecht slaap, dat ik me niet fit en gezond voel, dat ik een slechte conditie heb, dat ik een fijn huis heb, dat ik financieel zorgen heb, dat ik geen schulden heb, dat ik niet wil verhuizen, geen last heb van burengerucht, dat ik soms voorspellende dromen heb en dat ik me niet opgejaagd of achternagezeten voel en dat ik fantaseer en droom over een betere toekomst.
Hoe kan het dat we dit, als maatschappij, normaal vinden? Hoe kan het dat ik dit invul, nog voordat ik ook maar iemand gesproken heb van het bedrijf wat dit voor het participatiefonds uit moet zetten? Dat ik mijn kwetsbare, uiterst persoonlijke en gevoelige informatie, bij iemand neerleg van wie ik niets weet? Net zomin als deze persoon mij kent en de informatie in perspectief kan zien. Ook hier geldt de volgende uitspraak ‘A physician is obligated to consider more than a diseased organ, more even than the whole man - he must view the man in his world (Harvey Cushing).
Sinds ik in de WW zit ben ik opgejaagd wild en is mijn persoonlijke leven publiek geheim, nog net geen openbaar bezit. Mijn nieuwe baan is werk zoeken, zo werd me verteld op een voorlichtingsbijeenkomst. Achtentwintig uur per week mag ik, wat zeg ik, moet ik, me daarmee bezig houden en om die tijd zinvol in te vullen heeft het UWV in samenwerking met het PF voorzien in een werkverschaffingsproject; wij, werkeloze luilakken, wij mogen onze gegevens in twee systemen gaan invoeren. Vier sollicitaties zijn verplicht maar het PF legt ons op zoveel mogelijk te solliciteren. We worden vooral gewezen op onze plichten en onze verplichte inspanningen. Dat we daarnaast ook rechten hebben, wordt maar al te gemakkelijk vergeten. Vooral het recht op enig menselijk begrip en wat consideratie. Ik ben geen standaardgeval, en met mijn ziektebeeld, wat me niet in de WIA maar wel in een spagaat brengt in de WW, kan niemand uit de voeten, ook ik zelf niet. Ik zal dat niet ontkennen, maar je maakt mij niet wijs dat er veel mensen zijn die juichend ontslagen worden en vervolgens alleen maar achteroverleunen en geld vangen. Ik zie mijn ontslag als een kans maar voel het niet als een pleziertje. Het geeft me de kans met mijn ziekte te leren leven en mijn eigen bedrijf toekomst te geven. Het geeft mijn uitgeputte lijf de kans te herstellen waar dat kan. Daar ben ik dankbaar voor. Echter, ik voel nu al, na 2 maanden WW, de druk. Ik verstuur de meest rare sollicitaties omdat het moet. Ik heb mezelf er nog net van kunnen weerhouden te solliciteren bij mijn oude werkgever, als directeur!
Bij mijn volgende vragenlijst zien mijn antwoorden er daarom heel anders uit: ik pieker over mijn toekomst, ik voel me opgejaagd door het UWV en PF, ik heb het idee dat mensen achter me aan lopen met formulieren en vragen, ik ben moe van alle bureaucratie, ik heb last van geluiden, zelfs de telefoon neem ik niet meer op, ik zou het liefst willen verhuizen naar Verweggistan in een hutje aan de zee en ik heb herhaaldelijk voorspellende dromen. Allemaal hebben ze te maken met het over de balie trekken van een ambtenaar in functie, waarbij de persoon in kwestie kennis mag maken met mijn wilde kant, gestuurd en geleid door mijn opgejaagde cortisol. Ook fantaseer ik nog steeds graag, dat houdt me namelijk op de been, over mijn huisje, mijn baantje en zeker geen beestje. Doe mij dan maar een lieve man, tegen wie ik aan mag kletsen, eentje die met me lacht om de waanzin van dit bestaan en me de nare voorspellende dromen in zijn armen doet vergeten.
