De gelegenheid maakt de schipper

4 juli 2025 en 24 juli 2025

Route: 24,5 km | 2.45 uur (2x)

Voor het echie: verhuizen!

18 augustus 2025

Route: 105,3 km | 11.45 uur

Tanken en oefenen

5 september 2025

Route: 11 km | 1.12 uur

Dag 2 | Elburg - Ketelhaven

Route: 19,3 km | 2.30 uur 

Vertrokken: 11.00 | Aankomst: 13.00 

Na de eerste volgt over het algemeen de tweede. Daarop ben ik dan weer geen uitzondering en mijn tweede dag start ik rustig op. Mijn darmen proberen me nog van mijn planning af te houden, maar ik geef ze tijd en aandacht en daarmee is het 'probleem' opgelost. Ik had vooraf geen tijd vastgesteld, toevalligerwijs vertrek ik wederom rond 11 uur.

 
Een goede voorbereiding is het halve werk
Om half elf start ik de motor en pak mijn 'vaarbakje' met kaarten, snoer voor de oplader, telefoonhouder, verrekijker en een mes. Ook mijn bakjes met eten en thermoskannen zet ik  bij me neer en als ik zo'n beetje klaar ben loop ik naar mijn buren. Ik wil toch kijken of er nog wat te leren valt, als hij me kan vertellen hoe ik het handigst uitvaar dan weet ik dat maar weer. De man is meer dan bereid en we maken een praatje over onze bestemmingen (hij naar Ketelhaven, ik naar een gratis aanlegplekje daar vlakbij waar ik de wal niet op kan, maar wel een nacht kan liggen). Het uitvaren is appeltje-eitje, de man merkt op niet nodig te zijn, maar beter het zekere voor het onzekere besluiten we. En zo vaar ik blijmoedig naar een volgende uitdaging: mijn eerste solo-sluis.

Voor alles een eerste keer

Blijkbaar zit het me niet erg hoog, als ik de sluis voor me op zie doemen denk ik 'oh, dit zou de sluis weleens kunnen zijn'. Ik bel de sluiswachter maar meteen op en gebruik mijn troefkaart genaamd: solo en praktisch maagd waar het sluizen betreft en het werkt. De sluiswachter laat nog drie scheepjes door en als ik rustig blijf varen heb ik twee keer groen en mag ik doorvaren. Zo gezegd, zo gedaan. Ik laat me rustig tegen de kant aanvaren en leg het middelste touw om de bolder. Ook voor en achter zet ik vast, het is niet druk en ik heb geen haast. Helemaal door naar voren hoef ik ook niet, er komt slechts een schip achter me aan en daar moeten we toch op wachten. Als ik aangelegd ben kijk ik om en ik zie ... mijn Duitse achterburen! Blijkbaar hebben ze meteen de trossen los gegooid en zijn me achterna gevaren. De man biedt aan me naar mijn plekje te loodsen, als ik 'hinten' ga varen dan brengt hij me. Of ik dat wil? En of ik dat wil! Ik kan het zelf, maar dit is prachtig! Wat een lief gebaar! Later spreek ik zijn vrouw en besluit mezelf te trakteren op een overnachting in Ketelhaven met een warme douche. Er is nog geen routine of automatisme, maar het afmeren gaat al weer vlotter dan het aanmeren in de sluis en zo tuf ik op mijn gemak achter de Gesina aan. Onderweg galm ik psalmen en liederen dat het een lust is (niemand die het hoort) en kom ik verregend en nat, maar uiterst tevreden aan in Ketelhaven. De Gesina zet koers naar besproken box, bedanken kan ik ze niet meer en ik meer aan de lange aanlegsteiger aan, deze keer kan ik het alleen, het gaat supergoed, al zeg ik het zelf! 

Toeval bestaat niet

Ik lig een flink stuk van het havenkantoor, zou zomaar eens een kilometertje lopen kunnen zijn, en vang helaas bot. Dick van Dijk (hoe verzin je het) is ontzettend aardig en beloofd vanmiddag langs te fietsen zodat ik rustig op de boot kan blijven. Wat ik dan ook doe, ik doe zelfs een dutje, ik wil namelijk graag nog een paar dagen mee deze week en stel de onvermijdelijke migraine graag zo lang mogelijk uit. Rond vijf uur half zes is het spitsuur voor me, mijn zusje belt, een vriend belt, mijn boesemvriendin belt en in dat geweld van bellen en vertellen komt ook Dick van Dijk langs! De prijs valt me alleszins mee (en is inclusief stroom en water) niet in het minst omdat Dick mijn boot iets te kort inschatte, dat is dan een 'winstpakker' voor mij. Ik zet mijn bellen in de avond voort en ontdek dat ik op een prachtige plek lig. Overal staan bankjes en overal is het uitzicht even mooi! Ik besluit te gaan douchen, ik heb mijn stepje (bij gebrek aan een goede vouwfiets) tevoorschijn gehaald en ga op pad. Toch, ik twijfel. Zal ik, zal ik niet? Er loopt me een man tegemoet op de steiger. Hij kijkt eens in een bootje, groet niet als hij me voorbijloopt en loopt langzaam bij de bootjes langs. Dit bevalt me helemaal niets, ik heb mijn boot achteloos achtergelaten, heb de deur niet op slot gedraaid (is tot nog toe nooit nodig geweest) en dat voelt toch niet heel fijn. 'Hier woont anderhalve man en een paardenkop, dit is heus geen inbreker' praat ik mezelf moed in, maar nee, goed voelen doet het niet en als dan de accu van mijn tweedehands-stepje ineens op nul staat en het ding nauwelijks nog vooruit komt, heb ik mijn excuus en maak rechtsomkeert. Morgenochtend douche ik wel!
's Avonds voel ik me echter heel wat fitter, de accu is opgeladen en zo pak ik alsnog het stepje erbij en rijdt naar de douches. En ja hoor, je hebt het misschien al geraden, daar staat mijn vriendelijke Duitser! Zo krijg ik toch de kans hen te bedanken en na wat wijze woorden en goede raad nemen we afscheid. Mijn dag kan niet meer stuk en ik slaap er heerlijk op, oant moarn!

Dag 3 | Ketelhaven - Vollenhove

Route: 25,9 km | 2.52 uur

Vertrokken: 10.00 | Aankomst: 12.45

De vroege vogel vangt de worm

Dag 4 | Rust

Vandaag bleef het bij een leuk bezoek van een nicht uit Urk. Het stelde Dinie gerust, toen ik met Alie bij mijn boot aankwam stond Dinie al in de startblokken: of ik al een koffiedrinker had? Ja, dan is het goed. Anders kwam je bij ons. Fantastisch, ik geniet van deze mensen en wordt hier heel blij van. Het was ook fijn mijn nicht te zien en haar mijn prachtige bootje te showen. De dag begon wel een tikkie moeizaam, migraine klopte aan en ik was niet bereid open te doen. Het bleek toch te lastig en na het bezoek staakte ik mijn verzet, de rest van de dag lag ik in bed.

 
Luchten
Wat zeker niet meehielp  was de douches, daar zat een luchtje aan! Achteraf blijk ik niet de enige te zijn, maar ik heb in deze haven niet het voorrecht een sleutel van het invalidendeel te hebben. Dinie wel, maar ik niet. Ik ging douchen (met wel twee keer vijftig cent) om de migraine te verdrijven. Helaas, de luchtverfrisser was zo pregnant aanwezig dat de migraine er juist wel bij voer. Het uit voorzorg meegebrachte doekje met pepermuntolie waarmee ik ook naar het toilet ging hielp onder de douche niets, dus ik ging voor gaas. En niet alleen daarmee .... na het douchen wilde ik me aan gaan kleden en .... greep mis! Mijn handdoek had ik bij het wasgoed gedaan wat ik gisteravond al gewassen en gedroogd heb. Die droger staat echter twee deurtjes verderop! Met een andere deurcode! Gelukkig was ik op alles voorbereid, een deurcode had ik uit mijn hoofd geleerd, de ander had ik meegenomen naar de douche (alsof ik het wist) en zo stond ik in mijn natte pyjama (ik moest toch iets), in het washok mijn was te vouwen alvorens me weer naar het douchehok te begeven. Waar mijn kleding nog hing zoals ik het achtergelaten had. Eind goed, al goed, en zo heb ik ook op een migraine-dag een verhaaltje te vertellen. 

Dag 5 | Vollenhove naar Echtenerbrug

Route: 34,6 km | 3.50 uur

Vertrokken: 11.30 | Aankomst: 15.30

Sommige foto's zijn gespiegeld. 

Dag 6 | Rust

Ook rustdagen zijn belangrijk, bijvoorbeeld om je Boesem te ontmoeten! Ze komt met geschenken want ze neemt de boodschappen voor me mee. Ik heb maar een klein vriesvakje en zo langzamerhand mag ik weer wat vlees of kip aanvullen, ik ben nog niet in Dokkum! Ook heeft haar AH de crackers die ik nodig heb en zo zijn er nog wel een paar dingen die handig zijn om te hebben.  We hadden goede voornemens, maar na een lange wandeling (ze stond bij jachthaven de Meerkoet in plaats van bij de Merenpoort (jachthaven Echtenerbrug) en hoewel we hemelsbreed zo'n beetje naast elkaar stonden volgens de live-locatie van whatsapp, was het toch nog een tippeltje voor we  elkaar echt konden omhelzen. We willen naar de Lemmer, maar vanwege de regen schuilen we eerst in de boot. De boodschappen en de droge was van het dek stellen we net op tijd veilig. Bij een kopje thee pak ik ook nog een ander geschenk uit, ik krijg een Flow. Daar was ik aan toe. Man oh man, wat was ik gisteren moe, ik zat niet in mijn reserves zoals dat weleens genoemd wordt, nee, die reserves, daar zat ik ook al vet doorheen! Op zo'n moment twijfel ik aan alles en niets is meer belangrijk, eten niet, drinken niet en zeker nog een keer varen niet. Gelukkig zijn er een paar mensen om me heen die me aardig kennen; ik kon weer gerust gaan slapen en vandaag zag de dag er al heel anders uit, bij een mooie zon in de vroege ochtend. Over uitpakken gesproken, ook deze dag pakt weer anders uit dan gepland. Ik schakel mijn Boesem in om de biminitop naar beneden te halen, in verband met de route van morgen en ik wil graag mijn bed verschonen. Baukje helpt niet alleen met de top, het opruimen van twee dekkisten en het lozen van 1 dekkist, ze neemt ook het beddengoed mee om te wassen. Mijn dag kan niet meer stuk. Als ze me bij het afscheid dan ook nog op mijn hart drukt dat ik morgen tijdens het varen de live-locatie van whatsapp aan moet zetten, want misschien is ze wel op de jachthaven waar ik aan hoop te meren, dan kan mijn dag helemaal niet meer stuk. En die van morgen ook niet! Ik heb er weer zin in! 

Ondertussen is het feest in Echtenerbrug, ik geloof het wel. Mijn verschoonde bed schreeuwt harder dan de rockmuziek. 

Dag 7 | Echtenerbrug - Terherne

Route: 25,1 km | 2.47 uur

Vertrokken: 10.00 | Aankomst: 12.30

Vandaag vaar ik alleen en met de priemende ogen van de onwillige Duitser in mijn rug ben ik er toch niet helemaal gerust op. Ik bel mijn broer voor mentale ondersteuning, maar voordat ik hem aan de lijn heb, vaar ik al op het 'Tsjûkemar'. En wat schetst mijn verbazing, ik zie ineens mijn verekijker doekje wapperen op de boot. Dat vraagt om wat uitleg. Op 18 augustus voer ik met een ervaren schipper van Vianen naar Zeewolde. Die dag vertrokken we om 6 uur en de verlichting moest aan. Volgens de schipper moest het mastlicht*  echter uit, maar wat ik ook probeerde, het was of alles aan, of niets. Om het mastlicht toch te dimmen wees ik Jaap op de hoes van mijn verrekijker, als je die er op zet (Jaap is lang) dan zie je het licht niet meer. Zogezegd zo gedaan en tijdens die operatie viel het doekje om de lens te poetsen uit de hoes. Tot mijn grote verbazing zie ik het doekje nu, op het Tsjûkemar weer dansen op het dak. Ik besluit niets te doen, ik wil me niet laten afleiden nu.

Aanmeren
Naast de dag van de open meren met beperkte betonning is het vandaag de dag van 'aanmeren'. Bij de Scharsterbrug bereik ik de knop redelijk oke, maar wanneer ik groen krijg, de touwen weer los heb en net op weg ben naar de brug, gooit de brugwachter de brug weer dicht! Tja, dat bevalt me maar niets en hoewel ik het kan, gaat het me niet naar de zin. De tweede keer aanmeren gaat echter wel goed en als ik net weer lig krijg ik weer groen. Gelukkig ligt er een boot achter me, ze voert een Nederlandse vlag, maar de bemanning spreekt me in het Duits aan. Ze verontschuldigen zich ergens voor, maar ik neem niet echt in me op waarvoor ook al weer. Ik grijp namelijk mijn kans en vraag ze langzaam door de brug te varen zodat ik er achteraan kan. Dat doen ze met plezier en zo kan ik mijn reis vervolgen. De volgende uitdaging dient zich weer aan bij een brug, ik moet weer aanmeren maar wordt door wind en stroming weer ver van de kant afgeduwd. Ik heb een engeltje op mijn schouder vandaag, uit het niets duiken er twee opgeschoten jochies op die behulpzaam de boot vastpakken en naar de kant trekken. Ik mag al snel door en deze keer wacht de boot die inmiddels achter me dobbert op me zodat ik eerst door de brug kan. Aan het einde van de brug wordt ik overvallen door een windvlaag, deze doorvaart verdient geen schoonheidsprijs. Ik baal er van, maar mijn heit maakt korte metten met dat gevoel, hij zegt het niet letterlijk, maar wat ik hoor is "stel dy net oan!'.

Goed zeemanschap

Ik ben wel kapot als ik aanmeer op jachthaven het Sneekerhof (formeel is het Jirnsum, maar het ligt recht tegenover Terherne), maar het is er eentje volgens het boekje. Op de steiger staat een behulpzaam handje om een lijntje aan te pakken en mijn Boesem komt even later ook aanlopen. Ze is alerter dan ik ben, ik ben vandaag wel ergens achter blijven hangen, maar dat ik daardoor de rest van de dag mijn achterste heb laten luchten, dat had ik niet door. Ik lijk verdorie wel een baviaan! Een andere broek aantrekken moet nog even wachten, ik moet eerst ergens anders aanleggen, het is geen makkelijk plekje en de wind haalt behoorlijk aan. Wel pak ik achteloos het doekje van de verrekijker op, het ligt nu letterlijk voor me klaar en zo komt het doekje wat ik in augustus verloor in september terug in mijn vaarmandje.

 
Stroop
Ik zie een man op een bootje met een Friese naam en waag het erop  'Jo sjogge erút as in goeie skipper, mei ik jo wat freegje?'.  De schipper stapt vlot aan boord en wijst mij de weg. Grappend zegt hij 'wat binne we moai fourt he?' en lachend keer ik de boot. Toch zakt de moed me ineens in de schoenen, ik kan niet meer, ineens zak ik de PEM ** in en ik 'jou belies'. De schipper doet mij voor hoe ik de boot in zo'n plekje manoeuvreer en zo leer ik het ook, herstellen is nu het thema en dat lukt prima met een Boesemfreondinne aan mij zijde. Of tegenover me ..... Ze schilt zoete aardappels, snijdt groente en fruit zodat mijn koelkast weer grijpklaar gevuld is, het is de beste hulp die ik me kan wensen! 's Avonds bel ik met een lieve vriend en zo ben ik van alle liefdevolle ondersteuning voorzien, dank, ik had het nodig. Ik kan dan wel de kop in het zand steken en vergeten dat ik PostCovid heb, maar daarmee is die niet echt weg, of echt niet weg. Ik ga voorlopig ook niet weg, de komende dagen waait er een stevige wind en ik boek dan ook meteen drie nachten op het Sneekerhof.

* Mijn 'mastlicht' is volgens een kenner geen mastlicht of toplicht (wat inderdaad niet aan mag staan) maar een rondlicht. Het rondlicht is gewoon toegestaan, een hoesje eroverheen was dus niet nodig geweest. In tegenstelling tot het rondlicht is het mastlicht een lamp die naar één punt en beide zijden gericht is en dat is inderdaad niet toegestaan. Het is lastige materie, een linkje erbij plaatsen met de juiste informatie is niet eenvoudig, ik kom er op terug!

* Post Extortionele Malaise | https://www.postcovidnl.nl/informatie/pem

Dag 8 en 9 | Rust

De plannen van maandag vallen niet alleen figuurlijk in het water, het is een natte en winderige dag. Het pontje naar Terherne vaart echter toch, boodschappen doen in het dorp is een optie. De schipper van het pontje belooft mij hoe dan ook, ook als het pontje uit de vaart gaat, terug te varen en dat waardeer ik enorm! Het pontje vaart wel, het beloofde bezoek niet. De vriend die langs zou komen heeft autopech en dat geeft mij een hele dag zonder afspraken, wat ook heerlijk is. Ik duik mijn bed in, met sommige stormen kun je nu eenmaal beter meedeinen. Later vraagt de storm om een wandeling, dat ook en ik zit heerlijk aan de waterkant te genieten van de brute kracht van het meer als er een vrouw achter me komt staan. Ze blijkt voor het eerst na het overlijden van haar hondje weer op zijn favoriete plek te staan. Precies daar waar ik zit! Natuurlijk maken we een praatje en verfrist vervolg ik mijn weg terug. 

Om je te bescheuren

Op dinsdag moet er gewinkeld worden, ik ben ergens achter blijven haken en bij aankomst zondag bleek er een enorme winkelhaak in mijn broek te zitten. Plat gezegd ben ik uit mijn broek gescheurd! Winkelen wil niet echt vandaag. Voor mij lukt dat al jaren niet meer, maar de laatste tijd kon ik wel weer wat kleding passen zonder daarna dagenlang in bed te moeten liggen om bij te komen. Dat laatste is niet nodig, maar het gaat beslist niet vanzelf deze keer. Het lijkt ook nog eens voor niets te zijn, ik sta met lege handen. Dan maar een kopje thee bij de Walrus. Mijn Boesem bestelt er een zoete lunch bij en  ik krijg toestemming mijn eigen crackers te verorberen. Daar knap ik van op. De regen deert me niet, maar als we langs een Cecil-winkel komen wil ik daar best even naar binnen. Het blijkt een goed besluit: mijn outfit voor aan boord wordt danig aangevuld en ik kom met meer thuis dan gedacht en begroot, maar ik ben weer op alles voorbereid. Een goede wind- en waterdichte jas, een sneldrogende broek voor de regenbuien die ik nog ga trotseren en een spijkerbroek voor na het varen, want die ga ik er niet meer aan wagen. 

Rust roest bepaald niet

Ik voel me weer een stuk beter, helder ook en ik neem een besluit: morgen vaar ik, of varen we (!), naar Dokkum. Niks geen overnachtingen meer of kleine stukjes varen vanwege mijn gezondheid, ik vaar als ik kan en ik kan meer dan ik denk. Gisteren meldde mijn schoonzus dat ze graag een stuk mee wilde varen en dat was vlot geregeld. De waterkaarten app geeft naast de route over Leeuwarden ook de route over Bergum aan (was ook al geadviseerd in een FB groep) en die route kies ik. Inclusief Trekvaart. De avond is kort, ik ga vroeg slapen en bereid me voor op de laatste etappe. 

Dag 10 | Van Terherne naar Dokkum

Route: 45,1 km | 5,0 uur

Vertrokken: 09.50 | Aankomst: 13.30

Ibo en Marijke, mijn broer en schoonzus, zijn er al vroeg. Ik heb vooraf gegeten, lunch gemaakt, water getankt en de spullen klaargezet. We kunnen dan ook vlot vertrekken. Om 9.50 zijn we de haven uit en de reis begint voorspoedig. Het is rustig, het weer is goed en de wind staat gunstig en is zwak. Ik bied Marijke aan te varen, het geeft mij de kans zo nu en dan naar het toilet te gaan, en voor ze het in de gaten heeft staat ze achter het roer. Tot haar grote verrassing is het varen nog leuk ook! Ik heb er plezier in ook, het is altijd fijn om je eigen passie over te kunnen brengen op een ander. Het is daarmee ook een ontspannen reis voor mij, ik kan me rustig houden en we vorderen vlot. Dat we geen enkele brugopening hoeven te vragen helpt natuurlijk mee. Met al mijn ballast naar beneden ben ik 2.40 hoog, en dat komt dan door het puntje van de vlag. Anders zou ik 2.22 zijn. Die vlag krijg ik er nog wel uit ooit, maar vandaag is dat niet nodig.

Het hoekje om
De bocht naar de Trekvaart vanaf de Lange Brug is een lastige, ik zag hem aankomen en heb de boeg- en hekschroef vooraf aangezet om eventueel bij te kunnen sturen. Tja, ik heb die dingen en gebruik ze ook, daar zijn ze voor! We tuffen heerlijk door en veel eerder dan verwacht naderen we de eerste bruggen van/bij Dokkum, daar kunnen we onderdoor en we kijken naarstig uit naar een plekje om aan te meren* en dat vinden we! Rond half 2, woensdagmiddag 17 september, meer ik aan in mijn thuisstad Dokkum. Het klussen kan beginnen, maar eerst .... genieten! 

"In Dokkum! Ik heb het gedaan. Een brok in mijn keel heb ik wel, ik geef het eerlijk toe, dit doet me iets. Een paar tranen van geluk pink ik ook weg, of laat ze lekker gaan. Dit heb ik gedaan en het voelt goed ....
De reisverslagen volgen nog, eerst de boot aan kant (gedaan) en genieten van een lekker vers kopje koffie in een Fries souvenir kopje, gekocht in Terhinne. Ik zet er zelfs vers water voor op terwijl de thermoskannen nog gevuld zijn. We hebben vlot gevaren, onder alle bruggen konden we door (alles naar beneden dan ben ik 2.40. Als ik de vlaggenmast ook nog los kan pakken, wat zou moeten kunnen, dan ben ik 2.22) en daarom konden via de Trekwei tuffen, en via het Grutdjip Dokkum binnenvaren. Heerlijk was het. Of ik op betaald parkeren lig of niet hier aan de harddraversdijk, het boeit nu even niet, het is nu tijd voor koffie en genieten!
In de boot vind ik een kaartje met een cadeaubon, mijn schoonzus Marijke voer vandaag mee en heeft zich kranig geweerd. Het aanleggen hebben we goed voorbereid, alle touwen lagen klaar en ze wist wat ze moest doen en onderweg mocht ze varen. Tot haar grote verrassing was dit heerlijk. Zo zie je maar, ook iets wat je nog nooit gedaan hebt, kun je ...... en is onwijs leuk!"

Nabranders
Mijn heit komt ook meteen in actie: hij brengt Marijke thuis en haalt iets anders op. In de auto moet ik achter me kijken en tot mijn grote verbazing zie ik daar de nieuwe vouwfiets liggen! Een prachtige blauwe is het (tja, je bent vrouw of je bent het niet) en ik moet er natuurlijk bij thuiskomst meteen op fietsen en na de thee show ik de fiets aan wie maar wil kijken. Het kan niet op vandaag, na het eten haal ik ook nog een pakket op  (al laat ik me rijden) en heit zet me bij de boot af. Daar mag ik de boot aan Sieds en Agnes laten zien en Sieds controleert mijn uitlaat voor me. Al sinds ik in januari voor het eerst ging varen vertrouw ik het niet. Ik vond de stank in de slaapkamer niet alleen vervelend, maar ook alarmerend. Het zou fijn zijn als mijn gevoel me bedriegt, maar nee, ook deze keer liegt het niet: de uitlaat is lek. Er is dus meer werk aan de winkel dan gepland. Maar goed dat ik in Dokkum lig, hier heb ik hulp.

* https://onzetaal.nl/taalloket/aanmeren-of-afmeren

De foto's en de nabranders!