Aandacht (maart '24)

Ik zie steeds meer tijdens mijn gebruikelijke rondje wandelen over de Dokkumer paden en lanen. De natuur groeit en bloeit en de dagelijkse foto laat prachtige wolkenluchten zien. Maar ook het menselijk gedrag blijft een reden tot verwonderen, zo zag ik vandaag een jonge vrouw op een bakfiets. Naast haar zwoegde een jochie op een klein fietsje (ouder dan vier kan hij niet geweest zijn) en voor haar uit stepte een meisje van ongeveer dezelfde leeftijd. De drie ukken in de bak van de bakfiets oogden nog jonger en ook de dame zelf was aan de jonge kant (vergeleken met mij ;-) ). Het gezelschap fietst net de wijk uit als ik aan kom lopen en komt me tegemoet. Voor ik er erg in heb, maar ook voor de jongedame er erg in heeft, slaat het jochie linksaf en fietst aan de ene kant van de sloot het park in. De dame en het meisje rijden echter door en nemen de volgende afslag links, aan de andere kant van de sloot. Het bevreemd me een beetje, het jochie is nog zo jong en als het jouw verantwoordelijkheid is het kind veilig naar school te brengen, dan weet ik niet of ik zo onoplettend zou willen zijn. Maar enfin, wie ben ik om dat te vinden, mijn maat is ook maar mijn maat. Maar toch, als ik vervolgens zie dat de jongedame, die de vijf kinderen veilig door het verkeer moet loodsen met haar volledige aandacht bij haar telefoon is, is mijn maat toch wel vol hoor! Met haar linkerhand stuurt ze de bakfiets, met haar rechterhand houdt ze haar telefoon vast en haar rechterduim maakt overuren. Niet alleen is haar aandacht bij haar telefoon, ze is ook nog actief aan het chatten! Liever oordeel ik niet, maar dit tafereel, daar vind ik wel iets van. Ik vervolg mijn wandeling bewust en met aandacht. Met een 'hallo', 'goedemorgen' of 'moarn' voor iedereen die ik tegenkom vervolg ik mijn-blij-dat-het-weer-kan-wandeling.

Wie of wat geef jij vandaag aandacht?

Nieuw bericht

Vertel! Wat vind of voel jij?

5 berichten

Nieuw bericht toevoegen aan gastenboek

Alice van der Veen

03-10-22 11:17:56

Ik vind dat je een pas op de plaats mag maken. Soms moet maken. Ik herinner me hoe ik me voor moest bereiden op een studiedag. De bespreking daarover stond gepland om vier uur 's middags en dan moest mijn voorstel in orde zijn. Ik besloot toen ik om net over enen thuis kwam uit mijn andere werk een dutje te doen. Het voorstelbare gebeurde, ik sliep een uur, had een wekker gezet en met dat ik wakker werd begon er iets te roeren. Om drie uur was mijn ingeving verwerkt en stond er een dijk van een opzet voor een studiedag! Soms moet je even niets doen om tot iets te kunnen komen. En bovendien, een pas op de plaats zegt niet dat je stilstaat, je blijft in beweging op de plek waar je staat. Minder inspannend, maar net zo effectief wat mij betreft.

Hettie Mali

09-09-22 22:34:49

Ja, je mag zeker niks doen. En ik geloof ook dat dat heel goed is af en toe. Maar...ik heb (blijkbaar net als Alice) dan al snel een innerlijke stem in me die me maant wat nuttigs te doen. En daar dan niet naar luisteren, dat is de kunst.

Alice van der Veen

09-09-22 11:22:10

Ja, dat is een mooie, nietsdoen is ook iets doen....... ik heb in het verleden vaak niets gedaan als ik inspiratie en/of energie nodig had om een studiedag vorm te geven en voor te bereiden. Een uurtje slapen deed wonderen! Blijkbaar deed ik niet niets, er 'werkte' van alles!

Baukje Talma

08-09-22 22:38:57

Ja, je mag zoveel en zo lang je wilt nietsdoen! Het is heerlijk. Ook al is niets doen ook vaak iets doen. Uitrusten, lezen, series kijken of gewoon lekker buiten liggen en naar de lucht en/of wolken kijken en wegdromen. Ik zou pleiten voor meer tijd voor iedereen om in je eentje niets te doen en ervan te genieten zonder schuldgevoel dat je eigenlijk...

Alice van der Veen

07-09-22 16:40:00

Ik vind het lastig om niets te doen, vaak 'mag' het maar moet het gelegitimeerd worden door 'nu mag het even' en moet het gevolgd worden door meer activiteit.

Scheiden doet lijden (april '23)

Of mag het geen naam hebben, en heeft de zangeres zonder naam het bij het verkeerde eind als ze zegt dat scheiden doet lijden voor iedereen? Ik heb het niet over het verbreken van een relatie, of van een vriendschap. Via een serie kwam dit thema op mijn pad en hoewel ik me terdege bewust ben dat fictie niet het beste voorbeeld hoeft te zijn, hebben de schrijvers ongetwijfeld geput uit ervaring. Of uit de ervaring van anderen, dat kan ook. Hoe het ook zij, ik noteerde het thema bij de vraag-van-de-week (of maand ;-) ) en wist helemaal zeker dat ik dit thema onder de aandacht wilde brengen toen het ook gisteravond in een serieus gesprek ter sprake kwam. Zoals gezegd, het gaat hier niet om het verbreken van de relatie met een ander, maar..... over de relatie met je zelf. In de serie kampte een jonge vrouw met ernstige post-covid klachten, ze was een z.g. 'long-hauler'. In de aflevering besefte de vrouw dat ze afscheid moest nemen van haar oude leven, van haar oude zijn. De activiteiten die ze toen kon, de activiteiten die onderdeel uitmaakten van haar zijn in de wereld, die activiteiten waren niet meer mogelijk. Ze kwam tot de conclusie dat ze zich niet bezig wilde houden met wat mogelijk nog kan komen in de toekomst (in de zin van: hopen op), maar ze wilde haar aandacht richten op wat er in het heden wél aanwezig was. Het proces van scheiden van je eerdere dromen, verwachtingen, gewoontes en overtuigingen, dat doet pijn. In het gesprek gisteravond doemde het thema wederom op. In een periode van ziekte, een ziekte waarvan de prognose is dat het drie tot vijf jaar duurt om te herstellen en waarbij 30 procent van de getroffenen niet hersteld, veranderde de vriendin met wie ik sprak. Het vertrouwen om beter te worden is, onder deze omstandigheden en met de kennis van de ziekte, op z'n plek, maar ook als ze volledig zal herstellen, dan zal ze na drie tot vijf jaar een ander mens zijn, dan voor ze ziek werd. De tijd staat niet stil en ook in tijden van ziekte wordt een mens ouder. Daarbij, als haar gezondheid de afgelopen anderhalf jaar niet of slechts marginaal verbeterd is, dan is het niet realistisch te verwachten dat het komende half jaar volledig herstel zal brengen. Een afscheid van oude overtuigingen en verwachtingen en van de persoon die ze voorheen was, is aanstaande. Denk maar eens aan overtuigingen als: 'als ik mijn best doe en mij inzet dan word ik beter', of 'als ik die medicijnen slik dan is het zo weer over'.

Zelf heb ik in dit proces al meerdere malen afscheid genomen van overtuigingen en verwachtingen die mij niet meer dienen. Ik nam afscheid van de persoon die kon wat ik toen kon. Daarmee geef ik niet op, ik gooi de handdoek niet in de ring. Ik heb nog steeds, en soms tegen beter weten in, alle vertrouwen dat mijn lijf doet wat het moet doen en dat ik een goed leven heb ..... èn zal hebben. Het betekent niet dat ik mij niet meer inzet en dat ik niet 'werk' aan mijn gezondheid, het betekent dat ik me in het 'nu' niet bezighoud met 'hopen op' en met verwachtingen van een toekomst. Het betekent dat het 'nu' van waarde is, dat ik het 'nu' waardeer voor wat het is. Dat ging niet zonder pijn of moeite, dat ging niet zonder verdriet. Het is een proces wat je bewust aan mag gaan, waar je tijd voor mag nemen en wat je meerwaarde geeft. Ik ben ervan overtuigd; scheiden doet lijden, maar .......... niet scheiden óók.

Van wie of wat scheid jij?

Tegen beter weten in (februari '23)

Ik had beter moeten weten en ik weet beter. En toch doe ik het niet..... Wat is dat toch? Meer eten moet ik! Veel meer! Hoe raar het ook klinkt met fors overgewicht, ik eet te weinig en de vicieuze cirkel is erg lastig te doorbreken. Geen energie en teveel klachten om te kunnen koken of iets te maken, dan geen of weinig eten, en als gevolg daarvan nog minder energie en nog meer klachten. Iedere keer als in Friesland ben besef ik het me terdege, mijn vader zorgt voor de planning, het voorbereiden, de vaat en waar nodig de boodschappen en ik voel me gaandeweg de week groeien in energie en afnemen in gewicht. Zonder hulp is dat thuis toch vele malen lastiger te realiseren. Gisteren at ik netjes twee keer (meer lukte echt niet) met wat gezonde tussendoortjes en ik at tegen heug en meug een flink bord warm eten. Met als gevolg; eerder in slaap vallen (dat wil zeggen voor drieën), langer slapen (meer dan acht uur, bijna negen!) en vandaag iets meer energie. Ik heb zowaar een spijkerbroek aan kunnen trekken ;-). Waar ik nu vreselijk uitgeput van ben, maar dat terzijde, daar is ontbijten (het is 14 uur) dan weer goed voor. Dat mag zometeen, na het plaatsen van deze vraag:

Wat weet jij?

Ik herken dat gevoel niet, als ik iets 'weet' handel ik ernaar. Ik weet heel vaak iets niet en dat vind ik ook niet erg, teveel weten maakt niet gelukkig! Ik herken dit gevoel zeker. Je weet het en toch doe je het niet...... Onzin al dat weten, het is wat het is en verder moet je over het leven niet teveel nadenken.

Energie vragen (februari '23)

Het werd me ineens duidelijk! En dat tijdens een chat met mijn energie bedrijf..... ik vroeg me af waarom ik bij afwezig zijn en de verwarming uit zetten ineens een veel hoger gasverbruik heb. Terwijl ik de dame geduldig antwoord tik op al haar vragen, zie ik mezelf schrijven dat 'visite en vrienden mij vermijden omdat ik de verwarming niet kan gebruiken (vanwege de hoge kosten)'. Tja, het is niet verwonderlijk, ik ben er inmiddels aan gewend, maar ook met kleedjes en dikke vesten schijnt er hier een kil sfeertje te hangen ;-). Het is misschien een idee om de vragenkaartjes in de kletspot te vervangen door opdracht-kaartjes als 'spring drie keer op en neer' en 'lopen op de plaats minimaal 2 minuten'. Of, nog beter, dit soort opdrachten: 'ruim de vaatwasser uit/in' 'hang de was op' en 'breng de boodschappen naar boven', dat is pas van de nood een deugd maken! Hoe het ook zij, de vraag van de week is:

Wie of wat vermijd jij?

De naakte waarheid (januari '23)

Ik zit op een terrasje, de zon schijnt. Naast me zitten twee meiden, ze voeren een typisch vrouwen gesprek. Je kent het wel: toen zei hij / hij snapt er echt niets van / maar hij moet toch zijn best doen / vind je ook niet?. Ik besef me ineens dat ik naakt ben. Alleen een slipje neem ik waar. Dat is gek?! Zojuist bij de leesclub in het oude huis van beppe, waar mijn leesclubvriendin S problemen had met haar huisbaas en de leesclub haar laatste bijeenkomst hield en er desondanks een nieuw lid aansloot, had ik nog kleding aan! Het nieuwe lid schuift ook nu aan, ineens zit hij bij me aan tafel. Het is een donkere, kleine man met pikzwart krulhaar en felgekleurde kleding aan. Ik ken hem van mijn werk, hoewel het me op dit moment niet duidelijk is welk werk dat is. Er ligt een zonnebril op tafel en in een tas die ik bij me heb zit een lichte, lange jas met grote zwarte knopen en een ceintuur. Onder de verbaasde ogen van de meiden naast me trek ik toch maar wat aan. Voor mij hoeft het niet, ik voel me prettig zoals ik ben, maar omwille van het publiek is tenminste iets aantrekken wel beter, besluit ik. De jas staat me fantastisch en de zonnebril maakt het af. Ik zie er uit als een incognito filmster en zo voel ik me ook!

Tot ik wakker word. Dan ben ik slechts verbaasd. Ik droom wel vaker dat ik naakt ben, dan meestal in een bepaalde setting en bij bepaalde mensen, nog niet eerder droomde ik zo uitgesproken over naakt-zijn in nabijheid van vreemden. Ik zal het opvatten als een goed teken. De internet-droomuitleg doet dat ook; deze droom vertelt me dat ik me eerlijk, open en vrij kan uiten en me daar niet ongemakkelijk bij voel. Het aantrekken van een jas kan strategisch zijn, niet in iedere situatie is volledige openheid en eerlijkheid een vereiste. Soms is het beter om je aan te passen of om af te stemmen. Ik vind het een prima uitleg. Hoewel een droomuitleg natuurlijk net een horoscoop is........het klopt altijd! En dat klopt ook; ik klop, het (hart) klopt en het is kloppend (in meer dan één opzicht). En dat is dan net een 'klop' teveel, dan wordt het zo'n vervreemdend woord waarvan je denkt 'klopt dit wel?'. Probeer het maar eens, herhaal een woord tot je er suf van wordt en je herkent het niet meer terug. Ik zal het woord 'kloppen' in de vraag vermijden, vandaag ben ik nieuwsgierig naar:

Wanneer voel jij je naakt?

Oordeel niet, verwondert u slechts (november 22)

Officieel luidt het spreekwoord: “verbaas u niet verwondert u slechts”. Bij verwondering denk ik aan vragen stellen, er is ruimte, het is nog open. Maar al te vaak is die openheid er niet en verbaas je je. Verbazing kan alleen bestaan als je naar iets kijkt of iets ervaart wat je niet had verwacht. Of je vindt dat het zo niet hoort, niet kan of niet moet.

Ik sta op Rotterdam Centraal. De trein rijdt langzaam het station binnen, opgewacht door een behoorlijk aantal mensen. Het zijn er meer dan ik verwachtte en ik neem me voor de eerste de beste zitplaats in te nemen zodra ik binnen ben. Het dragen van de koffer heb ik al uitbesteed, maar voorlopig is het nog niet zover. Als de trein stilstaat stromen de reizigers naar buiten uit de volle trein en een beetje geduld is nodig. Terwijl de een na de ander naar buiten tuimelt rent een donkere jongen op onze trein toe en neemt niet de moeite om te wachten. Hij springt de trein in en wringt zich naar binnen. Een van de wachtende vrouwen maakt een opmerking 'he, dat is asociaal', waarmee ook commentaar van anderen volgt. Ik aanschouw het met verbazing. Hoe het komt, komt het, maar ik wéét dat de jongeman een tas vergeten is en hij maakt zich zorgen. Mijn ingeving blijkt te kloppen. We zien hoe een vrouw in de trein hem een tas aanreikt en met zichtbare opluchting en veelvuldige dankbetuigingen neemt de jongen de tas aan. Om vervolgens netjes en rustig uit de trein te stappen. De vrouw erkent ruiterlijk dat ze het mis had en licht nogmaals toe waarom ze dacht dat het een asociale voordringer was. Was er aan onze kant van het perron commotie, aan de andere kant speelt zich een groter drama af. Politieagenten doorzoeken de wachtende Thalys en houden een verdachte aan. We zijn inmiddels in beweging gekomen en ik heb precies zoals voorgenomen het eerste de beste plekje in bezit genomen. De vrouwen van het commentaar bevinden zich ook in de coupé en bekijken het schouwspel naast ons. De verdachte verzet zich hevig en drie man en één vrouw sterk neemt de politie het heft in handen. Of liever; de boeien. Het oordeel in mijn directe nabijheid liegt er niet om. Het is een zwartrijder, een misdadiger en één van de vrouwen (sorry vrouwen, het waren niet de mannen die het commentaar leverden, ik moet eerlijk blijven) maakt het helemaal bont; 'dat is onze jongen toch?' zegt ze verontwaardigd. 'Diegene die hier ook voordrong? Hij wilde vluchten zeker?'. Een van de aanwezige mannen kucht en dient haar van repliek 'Nee, dat was een jongen die zijn tas vergeten was. Degene die nu aangehouden wordt, is ...... een vrouw'.

Wanneer oordeel jij?

Verwarring (10 oktober 2022)

Volgens de politie zijn er steeds meer verwarde mensen op straat, volgens psychiater Elnathan Prinsen is dat niet het geval. Naar zijn mening gaat het erom wat je als verward typeert. De cijfers van de politie stijgen, de cijfers met betrekking tot dezelfde doelgroep bij de GGZ dalen, het is dus maar net hoe je het bekijkt. Prinsen beschrijft de beelden van een bodycam; “Je ziet een dakloos iemand met al zijn tassen op straat zitten, dus met alles wat hij heeft. De man deed geen vlieg kwaad, maar de politie komt en spreekt hem aan.” De situatie escaleert snel als de politie de tassen van de man doorzoekt. Het loopt uit op een handgemeen en de man wordt geboeid afgevoerd. “Als ik dat zie, denk ik: waarom heb je die man niet laten zitten? Er was geen reden om in te grijpen.” En zijn conclusie in het artikel is: "Dat er zoveel aandacht is voor de toename van het aantal meldingen van mensen met verward gedrag zegt volgens Prinsen niet zozeer iets over de politie of de ggz, maar over de maatschappij. We zijn gewend om iets wat we niet begrijpen als probleem aan te duiden en daar snel een oplossing voor te willen. “We denken dat meer hulp altijd leidt tot verbetering. Dat is gewoon niet zo.” Ik ben het met Prinsen eens; meer hulp leidt niet tot verbetering en wie bepaalt wat verward en/of een probleem is? Het brengt me tot een nieuwe vraag:

(https://www.brainwash.nl/programmas/brainwash-bits/verwarde-personen-elnathan-prinsen.html)

Wanneer ben jij verward?

Pas op de plaats (3 oktober 2022)

In beweging blijven, zegt de één, een pas op de plaats, zegt de ander. Voor mij werkt het om van tijd tot tijd een pas op de plaats te maken. Vanuit dat moment, wat zeer kort kan zijn, borrelen de ideeën des te heviger op. Inspiratie ontstaat in de stilte, niet in de actie. Zo heette mijn dagboek vandaag 'pas op de plaats' (om een opkomende hoofdpijn te bezweren overigens) en ontdekte ik in die ruimte nieuwe boeken. Waaronder een boek over 'chõwa', een filosofie over harmonie in je leven brengen. Ik weet niet of ik het perse nodig had, ik voel me best harmonieus en toch voegde dit boek iets toe. Vanuit de pas op de plaats bracht het me (nog) een pas op de plaats en deed het allerlei ideeën ontstaan. Associatief als ik ben ligt de stof om een kimono te maken al klaar! (ooit terug te vinden bij experimenteren onder de k van kimono ;-)). Wat vind jij? Mag je zo nu en dan een pas op de plaats maken? En kom je dan vooruit? Of is stilstand achteruitgang? Of móet je zo nu en dan een pas op de plaats maken om in beweging te kunnen komen? Wanneer maak je dan een pas op de plaats? En zitten er grenzen aan die pas op de plaats, moet je op een bepaald moment weer gaan lopen en kilometers maken?

Mag je een pas op de plaats maken?

Ja, dat mag best. Altijd en overal. Zonder beperkingen. Ja, dat mag als het niet te lang duurt. Je moet daarna weer in beweging komen. Ja, dat mag als het echt nodig is. Het mag geen excuus voor luiheid zijn. Nee, dat mag niet. Doorzetten is het motto en een pas op de plaats is niet helpend.

Stok achter de deur (29 september 2022)

Jarenlang maakte ik mezelf wijs dat ik die écht nodig had, de stok achter de deur. Zelfs nadat mijn ondernemerscoach me vertelde dat hij nimmer zo'n gedisciplineerde coachee ontmoette en het daar echt niet aan lag, vond ik dat ik die stok achter de deur node kon ontberen. Het kan verkeren. Een aantal weken geleden hield ik een hartstochtelijk pleidooi tégen de spreekwoordelijke stok achter de deur; ik vertelde de ergotherapeut-voor-één-keer dat mijn motivatie in mij zit, en niet in haar. Dat een vette worst voorhouden (in ieder geval in die situatie) onnodig is en dat ik geen stok achter de deur hoef die maar al te vaak verandert in de stok om mee te slaan. Nee, voor mij geen stok meer achter de deur, niet nog meer trucjes om tot méér te komen dan ik kan. Die tijd is voorbij. Als ik kan, dan doe ik. Als men kan, dan doet men. Zo simpel is het volgens mij. Of misschien is de werkelijkheid genuanceerder dan dat en is die stok achter de deur soms nodig? En soms ook niet? Mijn vraag deze week is:

Wanneer heb jij een stok achter de deur nodig?

klik op de afbeelding om de volledige cartoon te zien

Behulpzaam (17 september 2022)

Wat te doen? Naast me in de bibliotheek zit een jonge meid. Ze regelt in perfect Engels haar nieuwe energiecontract voor de woning, over tien dagen krijgt ze de sleutel. Ook met haar goede beheersing van het engels is het nog flink ploeteren. Het spellen van haar achternaam (Mexicaans) is een regelrechte marteling. Is het de A van apple en de H van house? De N voor nose is ook een mooie, maar blijkbaar onbegrijpelijk voor degene aan de telefoon. Je begrijpt, ik sta te popelen! 'Can I help?' vroeg ik haar al rustig. De oversized koptelefoon belemmert echter alle communicatie en ik laat haar rommelen. Mijn hulp is hier niet gewenst en niet nodig ook. Zeg nou zelf, dit zijn precies de ervaringen die je nodig hebt om op te groeien en zorgen later voor mooie verhalen op feestjes, op het werk of aan het begin van een nieuwe vriendschap. In andere situaties twijfel ik geen seconde; de oudere dame op het perron help ik met haar koffer, voor de dame die haar boodschappen terug moet leggen omdat ze te weinig geld heeft betaal ik de boodschappen en de collega die op zoek is naar een functieprofiel mail ik het document. Ten overvloede zo blijkt en mijn 'misstap' wordt meteen onderdeel van zijn afscheidsspeech voor mij; behulpzaam zijn is prima, maar soms staat er 'te' voor! In plaats van efficiëntie te bereiken deden we nu beiden het werk. Toch ben ik blij dat ik behulpzaam kan zijn en het is een deel van mij wat ik koester. Maar al te vaak kán ik het niet. Ik sta in de familie niet bepaald bekend (meer) als degene die de vaat doet, kookt en helpt bij het afruimen. Nee, ik ben noodgedwongen degene die tegen alle opvoedkundige adviezen in met lege handen naar de keuken loopt! Als ik al loop ;-). Desondanks sjouw ik toch die koffer (en kan ik mijn eigen nauwelijks dragen), betaal ik die boodschappen (en kan ik de mijne niet betalen) en geef ik waar het uitkomt gevraagd én ongevraagd advies en hulp.

Wat vind jij? Kent behulpzaamheid grenzen? Mag je overal bij helpen? Gevraagd of ongevraagd? De nieuwe vraag van de week is dan ook:

Mag je helpen?

Je mag helpen, altijd en overal! Je mag niet helpen, ieder is verantwoordelijk voor zichzelf. Je mag helpen, je moet wel checken of je hulp gewenst is. Je mag helpen, maar iemand moet wel vragen om je hulp. Ongevraagd help je niet.

Onwel [zaterdag 10 september 2022]

Nee, vandaag ben ik niet heel erg fit. Niet geslapen hebben vannacht kan een goede verklaring zijn, maar eerlijk gezegd, ik ben best vaak, zo niet altijd, niet fit. Niet fit zijn is mijn fabrieksinstelling en om daar een weg in te vinden maakte ik eens (naar advies van mijn psycholoog/coach) een beslisboom. Zijn tip; schrijf een aantal klachten op die zich regelmatig voordoen en geef aan of het een 'go' of een 'no-go' is. Op die manier hoef je in het moment zelf niet te besluiten, want daar was ik dan niet toe in staat. Ken je dat? Dat je in een bepaalde toestand het echt niet meer weet? Het zal sommige mensen misschien verbazen maar ook ik met mijn doorgaans gedecideerde gemoed heb er last van ;-). Het lijstje hielp een beetje; (alleen) als ik koorts had riep ik de beslisboom in gedachten en meldde ik me ziek. Soms. Die koorts (of verhoging) kwam zo vaak voor, ik kon me toch niet iedere keer ziek melden en in bed gaan liggen? En trouwens, ook alle andere klachten kwamen best vaak voor, die waren voor mij normaal! (in 2015 schrijf ik al in mijn dagboek over het 'nieuwe normaal', ik had daar echt geen Corona en Rutte voor nodig). En als iets normaal is, als die verhoging of koorts er altijd is, als buikloop geen uitzondering is maar regel, als pijn op ieder moment op kan komen, wat doe je dan? Ben je dan ook altijd ziek? Ik vond toen van niet! Het roept een nieuwe vraag op:

Wanneer ben je ziek?

Als je koorts hebt. Als je (huis) arts zegt dat je ziek bent. Als je zelf voelt dat je ziek bent. Als anderen je vertellen dat je er ziek uitziet. Als je welbevinden verstoord is op geestelijk, lichamelijk, maatschappelijk of sociaal gebied (WHO) Als je lichamelijke klachten hebt.

Lummelen [zondag 4 september 2022]

Vandaag was een rustige dag voor me. Zo nu en dan bekruipt me het gevoel, had ik niet meer moeten doen? Misschien nog een beetje meer mijn best doen? Had ik tenminste de was op mogen hangen in plaats van de droger te gebruiken? Of mag je nietsdoen? Ik heb er nog al eens moeite mee om naar mijn lijf te luisteren, terwijl het zo nu en dan tegen me schreeuwt met al die klachten van me. En is het dan legitiem om te lummelen en niet productief te zijn? Wanneer mag het wel, wanneer niet? Ik ben nieuwsgierig en stel je de vraag:

Mag je nietsdoen?